Robert Bell van Kool & the Gang: 'Toen de astronauten de ruimte in gingen, speelden ze Celebration' (2023)

IHet was na een optreden in Frankrijk een paar jaar geleden dat Robert 'Kool' Bell een onwaarschijnlijk zakelijk voorstel kreeg. “De promotor kwam naar me toe en zei: ‘Luister, je concerten zijn uitverkocht – hoe zou je het vinden om flessen champagne te verkopen tijdens je shows?’ Ik zei: ‘Nou, hoeveel van mijn fans willen een fles champagne na een concert? Ze willen T-shirts en petten, dat soort dingen,'' haalt hij zijn schouders op. 'Toen zei hij dat hij het echt in de schappen wilde krijgen, zoals Dom Pérignon en Cristal. Hij wilde me meenemen naar d’Epernay, naar Reims – de Champagnestreek. Dus ik ging erheen en we maakten Le Kool-champagne. De naam,' voegt hij eraan toe, 'heeft die Franse sfeer.'

Ik had niet gedacht dat ik Premier Crus, terroir en de lopende plannen om de grenzen van de Champagne-regio te herzien, zou bespreken toen ik aankwam in Bell's hotel in Docklands, Londen. Toch zegt er iets over: iemand was bereid om 40 jaar na het commerciële hoogtepunt van de band een champagne van het merk Kool & the Gang op de markt te brengen, wat veel zegt over de onsterfelijkheid van hun hits.

De beroemdste van het stel, 1980's Celebration, was niet alleen een wereldwijd succes op de hitlijsten - het leek al snel een onveranderlijk feit van het leven te worden. Terwijl je dit leest, kun je garanderen dat er ergens ter wereld een bruiloft of een verjaardag of een sportoverwinning plaatsvindt waar het wordt gespeeld. Ladies' Night uit 1979 en Get Down on It uit 1981 zijn slechts marginaal minder alomtegenwoordig: decennia na hun release zijn het nog steeds het soort nummers waarvan iedereen het refrein lijkt te kennen, of ze willen of niet.

Hun blijvende roem betekent dat de huidige iteratie van Kool & the Gang - met Bell, nu 72, en drummer George "Funky" Brown de enige overgebleven originele leden - net een nieuw album heeft uitgebracht en nooit naar optredens wil: Bell is tijdelijk gevestigd in Londen terwijl de band hun gebruikelijke ronde van de Britse zomershows speelt. Maar het betekent ook dat die nummers de rest van het oeuvre van Kool & the Gang vaak overschaduwen en inderdaad een verhaal dat complexer is dan hun imago als eeuwige brengers van pop-disco-vreugde doet vermoeden.

Toen Bell's broer Ronald, de belangrijkste songwriter van de band,overleden in 2020, je kon niet bewegen op sociale media voor mensen die suggereerden dat je luisterde naar Jungle Boogie of Summer Madness als voorbeelden van het hardere, diepere merk funk dat ze in de vroege jaren 70 verkochten. Maar dat is nog niet de helft. Om te beginnen begonnen ze niet als een funkband, maar als de Jazziacs, wiens naam hun onderstreepteJohn ColtraneEnKanonskogel Adderley-geïnspireerd geluid: een erfenis, zegt Bell, van hun jeugd. “Mijn vader, hij was een Top 5 vedergewicht, een Golden Gloves-kampioen uit Cleveland, Ohio, die naar New York ging. Hij verbleef in een flatgebouw waar Thelonious Monk woonde, dus hij kende hem. Hij vocht tegen veel Cubaanse strijders vóór de sancties tegen Cuba, dus ging hij naar Havana met Dizzy Gillespie en al die jongens. toen was er een sportschool op 65th en 2nd Avenue waar hij trainde. Miles Davis wilde bokser worden, dus hij zou naar de ring komen en met mijn vader willen sparren, maar mijn vader zei: 'Miles, dat wil ik niet met jou doen, want als ik je verkeerd sla en breek je lip, je hebt misschien geen carrière!'”

Davis' embouchure werd gered, maar de invloed van jazz bleef doordringen in het geluid van Kool & the Gang lang nadat ze naar funk waren overgeschakeld: ze waren nog steeds gewend om nummers te schrijven die dingen als I Remember John W Coltrane heetten, of om Sombrero Sam van Charles Lloyd te coveren.

Het was zelfs niet helemaal duidelijk wat de vroege Kool & the Gang dachten dat ze aan het doen waren. Ze hadden geen zanger; Bell zegt dat hun liefde voor complexe percussieve lijnen ertoe leidde dat "sommige mensen dachten dat we een Spaanse band waren"; hetzelfde album met hun John Coltrane-eerbetoon bevatte ook een spelpoging om funk te combineren met country en western (zoals op Country Junky uit 1972) te midden van de door James Brown beïnvloede trainingen. Het was boeiend maar chaotisch eclectisch en uiteindelijk besloot hun platenlabel om doortastende maatregelen te nemen.

“Ze vertelden ons dat er een grote plaat was genaamd Soul Makossa van Manu Dibango en ze wilden dat we samenwerkten met de producer van dat nummer. We hadden een ontmoeting met hem, maar we voelden het niet. We stonden met onze rug tegen de muur, dus boekten we tijd in deze oefenstudio in SoHo – we gingen rond acht uur 's ochtends naar binnen en toen we om middernacht klaar waren, hadden we Funky Stuff, Jungle Boogie en Hollywood Swinging gemaakt, allemaal op dezelfde dag. Dat is wat de zaken voor ons omdraaide: het waren allemaal grote hits, het volgende album werd goud.”

Maar het succes duurde niet lang: de komst van het discotijdperk bracht een van de meer onverklaarbare intermezzo's in de carrière van Kool & the Gang met zich mee. Ze verlegden hun geluid opnieuw en verzekerden zich van een plek op het grootste album van die tijd, de soundtrack van Saturday Night Fever, met Open Sesame. Maar ondanks de bekendheid op een 40 miljoen verkocht album, flopten hun eigen discoplaten smadelijk.

Toen, nog onverklaarbaarder, toen de discoboom neerstortte en de carrières van grootheden als Chic meenam, werd Kool & the Gang plotseling enorm, met een reeks singles die precies als disco klonken. Bell denkt dat het te danken was aan het feit dat Kool & the Gang uiteindelijk had besloten een frontman in dienst te nemen, James "JT" Taylor (veelbetekenend lieten ze hem jazzliedjes zingen tijdens zijn auditie en, tot Taylor's verbijstering, kondigden ze aan dat zijn stem eraan herinnerde ze van Nat King Cole), en ook dankzij enkele pragmatische gedachten over songwriting. “Ik hing rond in New York met mijn vrouw en een aantal van de hete clubs hadden damesavonden. Ik dacht: hmm. Ik vertelde het aan mijn broer, en hij zei: “Wauw, damesavond – ze hebben er een over de hele wereld, nietwaar?” Dus bedacht ik de titel, we creëerden de track en die plaat was enorm. ”

En toen was er Feest. Ronald Bell vertelde interviewers graag dat het lied was geïnspireerd door een vers in de koran - de gebroeders Bell hadden zich in 1972 bekeerd tot de islam - maar Robert suggereert dat het misschien een meer prozaïsche oorsprong heeft. "Mijn broer luisterde naar Ladies' Night, en hij koos de regel 'Dit is jouw avond vanavond, kom op, laten we het allemaal vieren' en hij zegt: 'Dat is een ander nummer!' Dus hij stelt dit nummer samen en die plaat verrast iedereen. Ze speelden het in het ruimtestation - toen de astronauten naar boven gingen, zweefden ze rond terwijl ze Celebration speelden! Ze speelden het toen de gijzelaars thuiskwamen uit Iran [na de inbeslagname van de Amerikaanse ambassade in Teheran in 1979]. Ze spelen het de hele tijd bij honkbal-, voetbal-, hockey- en voetbalwedstrijden. Hij grinnikt. "Mensen waren anti-disco en anti-dit en dat, en toch glipten we daar binnen met het perfecte nummer!"

De volgende jaren was Kool & the Gang een betrouwbare hitmachine. Zoals Bell opmerkt, bleek het eclecticisme dat in het begin van hun carrière een probleem leek, positief uit te pakken: ze waren in staat om door de veranderende wateren van de pop uit de vroege jaren 80 te navigeren en een publiek aan te trekken dat normaal gesproken niet naar soul of muziek luisterde. R&B. De "yahoo!" chant in Celebration was, zegt hij, als een meer commercieel succesvolle kijk op de country-funk fusie van Country Junky: het was bedoeld om te klinken als de kreet van een cowboy van "yee-haw!" Ze konden door rock beïnvloede tracks maken (de hit Misled uit 1984) naast grote ballads, jazzy funk uit de jaren 80 of het door reggae beïnvloede Let's Go Dancing. Ze waren ook niet bang voor pure pop. Toen Joanna in 1983 werd uitgebracht – toen waren Kool & the Gang eigenlijk onherkenbaar als de band die Funky Stuff of Jungle Boogie had gemaakt – zei Bell dat zelfs zijn vrienden bezwaar maakten. “Oh man: het was ‘te pop’, ‘weet je zeker dat dat Kool & the Gang is?’, al dat gedoe”, zucht hij. "Het was dat jaar een van de meest gedraaide nummers in Amerika."

Hun hitmaking-tijdperk liep ten einde toen Taylor eind jaren 80 stopte, maar zijn vertrek leek niets te doen om de kracht van Kool & the Gang als live-trekking aan te tasten. In feite lijkt er niets op. Zijn broer was "de lijm", zegt Bell, maar na zijn dood waren ze weer onderweg zodra de Covid-beperkingen het toelieten. Hun nieuwste album bestaat uit nummers die hij voltooide voordat hij stierf en Bell praat enthousiast over de mogelijkheid om hun 60ste verjaardag te vieren met een optreden in de Royal Albert Hall, ondersteund door een orkest.

“Mensen hebben ons meerdere keren afgeteld: ‘Kool & the Gang gaan het volgende decennium niet halen’, ‘Zijn jullie nog samen?’, dat soort dingen. Maar we zijn een band die blijft bewegen, blijft veranderen”, voegt hij eraan toe, wat, gezien hun ontwikkeling van jazz naar funk, naar disco, pop en champagneproductie, klinkt als een understatement. "En weet je, mensen hebben altijd iets dat ze willen vieren."